Spaaam

Jak ja ich nienawidzę. Jak ja ich, kurwa, nienawidzę...

Płonie wioska. Płonie. Zaiste piękny jest to widok. Blask płomieni trawiących całe to spróchniałe drewno... Coś niesamowitego. Jeszcze nigdy nie miałem okazji niszczyć tak wielkich połaci ziemi i mordować takich mas tego ścierwa. W sumie to nigdy nie miałem powodu... Ale czyż zemsta nie zasługuje na specjalne środki? Czyż nie jestem upoważniony do zabrania tym śmieciom tego, co najbardziej sobie cenią? A nie jest to jak mniemam ich życie. Bo nie ryzykowaliby go tak... Ani nawet bogactwa. Są rzeczy na tym świecie do których zwykli, słabi śmiertelnicy są bardziej przywiązani. Rzeczy, których nie da się odzyskać... Dom, rodzina, ojczyzna... Taaak. Dobrze, że to nie tyczy się mnie. Dobrze, że dawno wyzbyłem się wszelkich zbędnych uczuć. Dobrze, że wiem czego pragnę, i jak dobrze... Że nie mam takich słabości. Teraz, gdy ta wieś płonie, a w uścisku trzymam tą maleńką, wkurwiającą kobietkę, nie ma w ogóle możliwości by się tu nie pojawili. I nie oddali mi tego co mi się należy! A należy. Niewiele sobie policzyłem za uratowanie ich życia... Tak. Ja uratowałem im wszystkim życie! Nigdy przecież nie chciałem ich zabić... Może to tak wyglądało. Ale nie... Nie dałbym ich przecież zabić. Zginęliby przecież wszyscy na środku pustkowii... I to wcale nie z mojej ręki. Tego już by było za wiele. Przyznać też muszę, że płonąca wieś, nawet takie małe zadupie, to wspaniały widok z lotu ptaka. To wrzeszczące małe coś zdaje się mieć lęk wysokości... To nawet lepiej. Ale co moje oczy widzą? To oni. Zbliżają się. Cała trójka jest już blisko. Przedzierają się przez ostatnie grupy mych bezmyślnych sługusów pożyczonych wbrew zgody mojej pani... Mojej pani! Nigdy jej nie szanowałem, jednak przyznać trzeba, że i wiele nas łączy. Przydatna jest. Jednak też słaba... Ma moc, niezwykłą potęgę. I dar... A nie potrafi go wykorzystać. Muszę więc nadrabiać sam.
-Zostaw moją matkę! - drze ryja ten kurdupel.
-Oddam ją. Nie stanie jej się krzywda. Zapewniam. Wiecie po co przybyłem...
-Nie dostaniesz nic!
-Nie byłbym taki pewny. Zabiję ją. Śmiesz wątpić?
-Chyba, że my zabijemy cię pierwsi. - spokojniej już, z niezwykle skupioną miną, przemawia ten najbardziej zakuty łeb.
-Jesteś żałosny. Znasz moje możliwości. Poza tym... Ja latam a wy nie. Jestem też poza zasięgiem twego jebanego symbolu. Gówno mi zrobisz. Więc... Pewni jesteście? Bo jeśli tak... To cóż. Mi jej życie nic nie warte. Chcę tylko tego co mi się należy.
W tym momencie ta pucha, z wyjętym już drewnianym, świętym symbolem, rusza naprzód... Biegnie. Ten chuj biegnie. W moim kierunku. Jestem przecież za wysoko...
-Idiota...
I tuż pode mną wyskakuje w powietrze... NA PONAD DWA METRY! CHOLERA!...

xD Śmierć Śmierci!!!

Ah ten fuks co? :D

20 przy rzucie na skok i 20 przy rzucie na odganianie robi swoje xD a i trochę fuksa miał wtedy Primo bo podkosił jednemu przeciwnikowi buty szybkiego odwrotu przez co podwoiła się jego prędkość i dostał +30 do skakania przez co skoczył na ponad 2 metry co jest niemożliwe w 25 Kilogramowej zbroi. To pokazuje najdobitniej, że potrzeba cudu by Maskowa załatwić tak by nie miał szans niczego zrobić.

Dla takich chwil warto żyć.. Maskow powned xD

Przede wszystkim świetny tekst. ;] Gratuluję.
A chwila po prostu warta uwiecznienia i chyba nigdy jej nie zapomnę. Chyba najlepsza akcja ze wszystkich naszych kampanii.

PS. Masz przesrane za kurdupla. ;]